در کوفه

بسم الله الرحمن الرحیم

ای مردم! هر کس مرا می شناسد که هیچ؛اما آن ها که

مرا نمی شناسند،بدانند که من علی بن حسین (ع) فرزند

علی بن ابیطالبم.

من پسر کسی هستم که حرمت او را شکستند،اموالش را

غارت کردند و خانواده ی او را اسیر کردند.

من پسر کسی هستم که او را در کنار شط فرات بی هیچ

گناهی سر بریدند.

در کوفه

بسم الله الرحمن الرحیم

ای مردم! هر کس مرا می شناسد که هیچ؛اما آن ها که

مرا نمی شناسند،بدانند که من علی بن حسین (ع) فرزند

علی بن ابیطالبم.

من پسر کسی هستم که حرمت او را شکستند،اموالش را

غارت کردند و خانواده ی او را اسیر کردند.

من پسر کسی هستم که او را در کنار شط فرات بی هیچ

گناهی سر بریدند.

من فرزند کسی هستم که او را با سختی شهید کردند و

همچنین افتخاری برای او کافی است.

ای مردم! شما را به خدا قسم می دهم،آیا شما نبودید که

برای پدرم نامه ها نوشتید و پس از آن نیرنگ زدید؟

با او پیمان بسته و بیعت کردید؛اما به جنگ برخاستید،

ننگ بر شما باد به آن چیزی که برای خود فرستادید و چه

زشت تصمیم می گیرید.

با چه روی می خواهید به صورت رسول خدا(ص) نگاه کنید؟

که بر شما می گوید:عترت مرا کشتیدو حرمت مرا شکستید،پس

شما از امت من نیستید.

صدای مردم به گریه بلند شد که خطاب به هم می

گفتند:نابود شدیم و از آن خبر نداریم.

سپس حضرت(ع) فرمودند:خداوند بیامرزد کسی را که نصیحت

مرا گوش کند و سفارش مرا درباره ی خدا و رسولش و اهل

بیت آن حضرت(ص) حفظ کند،زیرا که رسول خدا (ص) برای

همگی ما اسوه و الگو است.

کوفیان همگی گفتند:یابن رسول الله!ما گوش به فرمان تو و

حافظ احترام و عزت توایم.ما با دشمن تو می جنگیم و با

دوستان تو صلح می کنیم،حتمأ ما از یزید –لعنته الله

علیه-باز خواست خواهیم کردو از ظالمین تو بیزاری می

جوییم!

امام سجاد(ع) فرمودند:هیهات هیهات!ای مردم حیله گر،

هرگز به خواسته های نفسانی خود نخواهید رسید،آیا می

خواهید همن طور که به طرف پدرانم از پیش آمدید،به سوی

من هم بیایید؟به خدای شتران در راه حج قسم!هرگز!هنوز

جراحات ما بهبود نیافته است،شما همین دیروز بود که 

پدرم –صلوات الله علیه-را به همراه اهل بیتش به شهادت

رساندید.

هنوز این درد راه گلوی مرا بسته و این غصه ها در

سینه ام می جوشند،من از شما نقاضا می کنم نه با ما

باشید و نه علیه ما.

در مسجد شام

بسم الله الرحمن الرحیم

« الحمدلله الذی لا بدایة له و الدائم الذی لا اول لاولیتة و الاخر الذی لاموخر لآخریته و الباقی بعد فناء الخلق،قدر اللیالی و الایام و قسم فیما بینهم الاقسام فتبارک الله الملک العلام »

و پس از این حمد و ثنای الهی ادامه دادند:

ای مردم!خداوند به ما شش چیز عنایت فرموده و به خاطر

هفت چیز ما را بر دیگران فضیلت و برتری داده

است.آنچه خدا به ما عطا فرموده علم و دانش،حلم و

بردباری،سماحت و جوانمردی،شیرینی بیان و فصاحت،شجاعت و

پایمردی،و محبت و مودت در دل های اهل ایمان است.

ای مردم!خدا ما را برتری داد به اینکه نبی مختار محمد

(ص) از خاندان ماست،و صدیق اعظم علی(ع) و جعفر طیار

و حمزه شیر خدا و سرور زنان عالم فاطمه بتول و دوسبط

این امت حسن و حسین سید جوانان اهل بهشت،همگی از ما

هستند.

هر کس مرا می شناسد که هیچ؛اما آن ها که مرا نمی

شناسند اصل و نسب خود را به او می شناسم.

ای مردم!منم فرزندمکه و منا،منم فرزند زمزم و صفا،

منم فرزند آن کسی که حجرالاسود را روی عبای خود حمل

کرد،منم فرزند بهترین بخشندگان و سخاوتمندان،منم فرزند

کسی که بر براق نشست و شبانه از مسجد الحرام به مسجد

الاقصی برده شد و به معراج رفت،منم فرزند کسی که

جبرئیل او را تا سدرة المنتهی رسانید،منم فرزند آن کسی

در تقرب به حضرت حق به مقام « قاب قوسین أو أدنی»

نائل گشت و فرشتگان آسمان به او اقتداء کردند و خدای

جلیل به او وحی فرستاد؛منم فرزند محمد مصطفی (ص).

منم فرزند علی مرتضی(ع) که به قدری با کفار جنگید و

بر آن ها شمشیر زد تا اینکه گفتند:لا اله الا الله،منم

پسر آن کس که دو بیعت نمود و به دو قبله نماز خواند،و

در جنگ بدر و حنین شمشیر زد و در روزگاری که هیولای

کفر دامن همه را گرفته بود،او حتی یک لحظه خویش را به

کفر و الحاد نیآلود.

منم فرزند صالح مؤمنین و وارث نبیین و در هم شکننده ی

ملحدین و فرزند فرمانده ی مسلمین و نور هدایت مجاهذین

و زینت عابدین و افسر و تاج سر گریه کنندگان از خوف

خدا و شکیباترین صابران و بهترین نمازگزاران از آل یس و

رسول رب العالمین.

منم فرزند آنکه خداوند او را به جبرئیل مؤید فرمود و

به میکائیل نصرت بخشید،منم فرزند حامی و مدافع حرمت و

شئون مسلمین،منم فرزند قاتل ناکثین و قاسطین و

مارقین و فرزند آن کس که با ناصبین و عدالت پیشگان

جهاد نمود و در رتبه و مقام،بر قریش افتخار جست و

نخستین کسی بود که دعوت رسول خدا را اجابت نمود.منم

پسر کسی که زبان گویای حکمت پروردگار جهان،یاور دین

حق،ولی و نگهبان امر خدا و صندوق علم غیب الهی بود و

ساحت نورانی او به صفات جوانمردی و سخاوت،خیر و صلاح و

پاکیزگی و وارستگی مزین بود،وی ابطحی و مکی،فداکار و

بزرگوار،شکیبای بسیار،روزه دار،پاکباخته ای در حال

قیام به نماز شب،قاطع اصلاب ریشه های کفر و زشتی و در

هم کوبنده ی احزاب باطل در میدان جنگ بود.

منم فرزند کسی که پردل ترین و با استقامت ترین افراد

در جبهه های جنگ بود،زبان گویا و تصمیم و اراده ی

جدی و سخت و محکم داشت،در برابر ظلم و تجاوز سر تعظیم

فرود نمی آورد و مانند شیر شجاع و رگبار باران،در

میان جنگ دشمن را هلاک و نابود می کرد،هرگاه نیزه ها و

شمشیرها به او نزدیک می شد،مانند آسیاب آن ها را خرد

می کرد و مثل طوفانی که در نیزار بپیچد نیزه و

شمشیرهای دشمن را در هم می ریخت،وی شیر شجاع حجاز و

قهرمان عراق است،مکی است،مدنی است،ابطحی است،اوتهامی،

خیفی و عقبی و بدری و احدی،شجری و مهاجری و سالار عجم

و عرب بود.او وارث مشعرین،پدر سبطین حسن و حسین(ع)،

مظهر عجائب و معجزات،متفرق کننده ی سپاه دشمن،شهاب

ثاقب،نور درخشان،اسدالله غالب،و چیره گر،و الگوی مطلوب

و هدف هر طالب و انسان پاک سرشت بود.جدم علی ابن

ابیطالب است.

من فرزند خدیجه کبرایم،من فرزند جگر گوشه ی رسول خدا

فاطمه ی زهرا(س)،سالار زنان عالم هستم.

من پسر کسی هستم که به ظلم و بیدادگری او را کشتند،

من پسر کسی هستم که سرش را از قفا بریدند،من پسر کسی

هستم که آبش ندادند تا جان داد،من پسر کسی هستم که

بدنش در کربلا افتاد و عمامه و ردایش را ربودند،من

پسر کسی هستم که فرشتگان بر او گریستند،من پسر کسی

هستم که پریان در زمین و مرغان در هوا بر او

نالیدند،من پسر کسی هستم که سرش را بر نیزه کرده و

در شهرها گرداندند،من پسر کسی هستم که خاندانش را از

عراق تا شام به اسارت بردند.

ای مردم!حمد و سپاس از آن خدای بزرگ است که ما را خوب

امتحان کرد،زیرا مشعل فروزان هدایت و رهبری جامعه و

چراغ پرفروغ عدل و تقوا و امامت راستین خلق را در

دودمان ما قرار داد و دیگران (یزید و نیاکانش) پرچمدار

گراهی و فرو مایگی و زشتی ها و پلیدی ها شدند.

شور و هیجان عجیبی به وجود آمده بود،کسی نمی توانست

جلوی اشک چشم خود را بگیرد،خشم ها فریاد شد و فریاد

ها بلند و می رفت که به قیام مبدل شود،یزید که سخت

تعادلش را از دست داده بود به مؤذن گفت:اذان بگو.هدف

این بود که امام (ع) را ساکت کند.

مؤذن گفت:الله اکبر و خطابه امام را قطع کرد،امام که

هدف نابخردانه یزید را می دانست برای اینکه نقشه شوم

او را نقش بر آب کند فرمود: بزرگ است خدا با چیزی نمی

شود او را مقایسه کرد،با حواص ظاهری قابل درک نیست،و

همه چیز در مقابل عظمت او ناچیز و کوچک است.

مؤذن گفت: أشهد أن لا إله إلا الله.امام فرمودند: به

وحدانیت خداوند شهادت می دهد موی و پوست و گوشت و

خون و مغز و استخوان من.

مؤذن گفت: أشهد أن محمدأ رسول الله.امام (ع) عمامه از

سر گرفت و به مؤذن فرمود: تو را به این محمد (ص) ساعتی

خاموش باش.امام سپس از بالای منبر متوجه یزید شد و فرمود: ای

یزید،این محمد(ص) که نام او با عظمت برده می شود،جد

تو است یا جد من؟! اگر بگویی جد تو است،همه می دانند

تو دروغ گفته ای و اگر جد من است،چرا پدرم را

مظلومانه کشتی؟ اموالش را به غارت بردی و اهل بیتش را

اسیر کردی؟

این کلمات را گفت و دست برد و گریبان را چاک زد و

سخت گریست و فرمود: قسم به خدا! اگر در دنیا کسی

باشد که جدش رسول خدا(ص) باشد آن شخص منم!

باز رو داری به مردم کرد و فرمود: مردم! چرا یزید

پدرم را کشت؟ چرا ما را مانند بیگانگان از اسلام اسیر

کرد؟ و ادامه داد: یزید! با این همه جنایت باز تو می

گویی: أشهد أن محمدأ رسول الله و در مقابل قبله می

ایستی،در حالی که در روز باز پسین چدم و پدرم دشمن تو

هستند.

یزید به مؤذن فریاد زد بگو قد قامت الصلوة.

در این هنگام بین مردم همهمه و زمزمه سختی افتاد،بعضی

نماز خواندند و بعضی نماز نخوانده متفرق شدند و یزید به